Μου πήρε κάμποσο να γράψω για το Sebastian αλλά με δυο παραστάσεις δικές μου να έχουν μεσολαβήσει (Οι Νικητές και Κομπόστα 2) πάλι καλά που πρόλαβα το Σεπτέμβρη.
Όπως μπορεί κάποιος να διαβάσει και στην ιστοσελίδα της ομάδας (http://akropoditi.gr/index.php/gr/) το Χοροθέατρο Ακροποδητί δημιουργήθηκε στη Σύρο τον Οκτώβριο του 2004 με πρωτοβουλία της χορογράφου και καλλιτεχνικής διευθύντριάς του Αγγελικής Σιγούρου. Είναι από τις δημιουργικότερες ομάδες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα με πολλές παρουσίες σε φεστιβάλ του εξωτερικού διατηρώντας παράλληλα ίσως το πλέον δραστήριο residency (καλλιτεχνική κατοικία για Έλληνες και ξένους) στη χώρα.
Sebastian λοιπόν στη φάμπρικα της Μυρσίνης για δύο (όπως προέκυψαν) παραστάσεις στις 27 και 28 Ιουλίου. Είναι ένα έργο βασισμένο στο σκοτεινότερο ίσως θεατρικό του Tennessee Williams το Ξαφνικά πέρυσι το Καλοκαίρι. Η πλούσια αριστοκράτισσα Βάιολετ που πενθεί για το χαμό του μοναχογιού της Σεμπάστιαν προσπαθεί να πείσει τον ψυχίατρο Κούκροβιτς να εκτελέσει λοβοτομή στην ανηψιά της Κάθρην ώστε να σταματήσει να υποστηρίζει μια ιδιαίτερα αποτρόπαια εκδοχή για το θάνατο του.
Η Αγγελική Σιγούρου πλάθει με ανατριχιαστική ακρίβεια έναν κόσμο σκοτεινό, δυσοίωνο, πνιγμένο στα κουρέλια. Ο αόρατος άνδρας του Williams ενσαρκώνεται στο Sebastian για να αποκαλύψει τα πάθη και το εφιαλτικό τέλος του. Ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με τον περίεργο κόσμο του ήρωα και του συγγραφέα (αλλά και της χορογράφου) γεμάτο από αρπακτικά πουλιά, απροστάτευτες χελώνες, σαρκοβόρα φυτά και εφιαλτικούς ζητιάνους. Το ψωμί στο κέντρο της ύπαρξης, χέρι χέρι με τη βία. Οι φιγούρες των χορευτών σπάνια ανθρώπινες, περισσότερο ζωώδεις ή και φυτικές (βλ. φωτό) καθοδηγούνται από το ένστικτο της επιβίωσης σε έναν Δαρβινικό κόσμο που όμως έχει αποποιηθεί κάθε εξελικτική πρόοδο, ενώ οι ζητιάνοι στη συγκλονιστικότερη ίσως σκηνή του έργου, με το απλωμένο χέρι τους χτυπούν στο πάτωμα την επιτακτικότητα της ανάγκης.
Η μουσική ή καλύτερα το ηχητικό περιβάλον συνδιαμορφώνει αυτόν τον βίαιο πρωτογονισμό. Εκκωφαντικά τύμπανα, απόκοσμοι ήχοι πουλιών, το Hunter της Bjork στοχεύουν κατευθείαν στα αρχέγονα ένστικτα του φόβου, βαθιά στον εγκέφαλό μας, στον ιππόκαμπο και στην αμυγδαλή. Κι έπειτα Matheus Passsion του Bach καθώς η πεινασμένη αγέλη κατασπαράσει το ψωμί, το αντίδωρο, που προσφέρει ο Sebastian ως άλλος Ιησούς. Βιβλικός ποιητικός ρεαλισμός αλλά και γιατί όχι μικρό σχόλιο πάνω στα πάθη του άλλου, συνονώματου με τον ήρωα μας, Αγίου και προστάτη των ομοφυλόφιλων. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Tennesse Williams τις οποίες δεν έκρυψε ποτέ και σίγουρα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επιλογή αυτού του ονόματος για τον άφαντο ήρωά του.
Οι χορευτές ανταποκρίνονται πλήρως σε μια παράσταση που απαιτεί σωματικές επιδόσεις ολυμπιονίκη αλωνίζοντας τον σκηνικό χώρο για 35 λεπτά. Η εκφραστικότητα των προσώπων του Ναμπίλ ελ Μπαράζ και κυρίως της Αριάδνης Ψυχογιοπούλου είναι συγκλονιστική ενώ ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η ανδρόγυνη εμφάνιση του Φιλίππου Ευαγγέλου στην κορύφωση του φινάλε. Άφησα τελευταία την Ιωάννα Αντώναρου. Δεν σας κρύβω πως τις μέρες που ακολούθησαν την πρώτη φορά που είδα την παράσταση δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Προσπαθούσα να διακρίνω τι είναι αυτό που μετατρέπει μια συμπαθητική καθημερινή νεαρή κοπέλα σε αυτό το δαιμονισμένο ξωτικό, σε αυτήν την σκληρή απεικόνιση ολόκληρου του ζωικού βασιλείου, με τις απόκοσμες κραυγές και τη βακχική ενέργεια που κατέκλυζε κάθε κύτταρο των θεατών. Η σκληρή δουλειά, η εκπαίδευση και η τεχνική κατάρτιση δεν είναι από μόνα τους αρκετά για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο.
Οι θεατές έφυγαν συγκλονισμένοι. Μπορεί να μην κατάφεραν να αποκωδικοποιήσουν πλήρως τους εφιάλτες της Αγγελικής αλλά σίγουρα τους ένιωσαν. Περιμένουμε με αγωνία την επόμενη δουλειά των Ακροποδητί. Είμαστε σίγουροι πως θα έρθουν κοντά μας ξανά γρήγορα. Γιατί τους αγαπήσαμε και οι άνθρωποι επιστρέφουν σε αυτούς που τους αγαπούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου